นักต่อสู้กู้ตระกูล เฉียวจื้อหยง (เฉินเจี้ยนปิน เจียงฉินฉิน หม่าอีลี่)

เนื้อเรื่องย่อ

ต้นรัชกาลเสียนฟงฮ่องเต้ เฉียวจื้อกว่างพ่อค้าใหญ่แห่งซันซีทำการค้าย่อยยับ ต่อมาก็ป่วยหนักจนเสียชีวิต เมื่อครั้งที่ เฉียวจื้อกว่างยังมีชีวิตอยู่นั้น เนื่องจากสกุลเฉียวและสกุลชิวแย่งชิงความเป็นใหญ่ทางการค้า ทำให้สกุลเฉียวขาดเงินหมุนเวียน สินค้าขายไม่ออก บรรดาหุ้นส่วนต่างพากันทวงหนี้ ในช่วงที่สกุลเฉียวอยู่ในภาวะวิกฤตกลับไม่มีพ่อค้าคนใดให้ความช่วยเหลือสกุล เฉียวผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปได้ บรรดาพ่อค้าต่างพากันดูดายโดยปล่อยให้สกุลเฉียวย่อยยับไปต่อหน้าต่อตาย่าใหญ่มีคำสั่งให้เฉียวจื้อยงคุณชายรองซึ่งไปสอบจอหงวนเดินทางกลับบ้านสกุล เฉียว นอกจากนี้ยังบีบบังคับให้เฉียวจื้อยงตัดขาดความสัมพันธ์กับเจียงเสี่ยอิงหญิงคนรัก เพื่อแต่งงานกับลู่อี้หานบุตรีของลู่ต้าเข่อ สืบทอดกิจการของสกุลเฉียวต่อไป 

เฉียวจื้อยงไม่อยากทำการค้า ที่สำคัญไม่อยากแต่งงานกับลู่อี้หานลูกสาวเศรษฐี แต่เมื่อทุกคนในบ้านสกุลเฉียวต่างพากันคุกเข่าวิงวอนขอร้อง ทำให้เฉียวจื้อยงจำต้องแบกรับภาระอันหนักอึ้งของสกุลเฉียวไว้ 
ซุนเม่าไฉบันฑิตตกยากซึ่งเปี่ยมด้วยประสบการณ์ ซุนเม่าเดินทางไปสอบจอหงวนจึงมีโอกาสได้รู้จักกับเฉียวจื้อยง เมื่อ ซุนเม่าไฉรู้ว่าสกุลเฉียวประสบปัญหา ซุนเม่าไฉจึงรีบรุดไปให้ความช่วยเหลือ 

เฉียวจื้อยงรีบรุดไปที่เปาโถวร้านค้าของบ้านสกุลเฉียวเพื่อคลี่คลาย สถานการณ์ ทุกคนพากันฉงนท์ไม่รู้ว่าเฉียวจื้อยง จะคลี่คลายสถานการณ์ได้อย่างไร เฉียวจื้อยงนำเสนอแผนการอันแยบยลทำให้ลู่ต้าเข่อให้บ้านสกุลเฉียวยืมเงิน เพื่อผ่านพ้นวิกฤตการณ์ ทำให้สกุลเฉียวเอาชนะต๋าเซิ่งชางไปได้ เนื่องจากความมีน้ำใจของเฉียวต้ายง ทำให้ความบาดหมางระหว่างสกุลเฉียวและต๋าเซิ่งชางเปลี่ยนเป็นมิตรภาพ แต่ในระหว่างการแก่งแย่งกันนั้นชุยหมิงจิ่วเถ้าแก่ของต๋าเซิ่งชางถูกจับกุม ทำให้ชุยหมิงสือน้องชายของชุยหมิงจิ่วเคียดแค้นเฉียวจื้อยงยิ่งนัก 

จากการที่บรรดาพ่อค้าต่างพากันปกปิดหลอกลวงลูกค้านี้เอง ทำให้เฉียวจื้อยงวางกฎเกณฑ์ใหม่ขึ้นมาโดยเน้นย้ำถึงความจริงใจ เฉียวต้ายงให้พ่อค้าทุกคนตระหนักถึงคำว่า “คุณธรรม ความไว้ใจ ผลประโยชน์” พ่อค้าทุกคนต่างพากันสนับสนุนความคิดของเฉียวจื้อยง การค้าของเฉียวจื้อยงรุ่งเรืองขึ้นมาอีกครั้ง 
เฉียวจื้อยงเดินทางกลับซันซี ความเป็นกุลสตรีของลู่อี้หานทำให้เฉียวจื้อยงเกิดความหวั่นไหว ในที่สุดสามีภรรยาก็สามารถปรับความเข้าใจกันได้และใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมี ความสุข อีกด้านหนึ่งนั้น เนื่องจากเจียงเสี่ยอิงเศร้าโศกเสียใจมากจนเกินไป ทำให้นางล้มป่วยลง 

เฉียวจื้อยงซื้อแผนที่เส้นทางการค้ามาได้โดยบังเอิญ หลังจากที่เฉียวจื้อยงศึกษาแผนที่เส้นทางการค้าอย่างละเอียดแล้วพบว่าเนื่อง จากกบฏไท่ผิงทำให้การค้าใบชาต้องหยุดชะงักติดต่อกันเป็นเวลานานหลายปี สูญเสียผลประโยชน์มหาศาล เมื่อเฉียวจื้อยงรู้เช่นนี้แล้วจึงตัดสินใจพากลุ่มพ่อค้าเดินทางลงใต้ไปยัง อู่อี๋ซันแหล่งใบชาสำคัญโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ ครึ่งปีต่อมา มีข่าวลือว่าเฉียวจื้อยงมีอันเป็นไปในระหว่างการเดินทาง ทำให้สกุลเฉียวต้องพบวิกฤตอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่าเฉียวจื้อยงพากลุ่มพ่อค้าเดินทางกลับมายังซันซีพร้อมด้วยใบชา จำนวนหนึ่ง ไม่นานนักเฉียวจื้อยงก็เดินทางขึ้นเหนือเรื่อยไปจนถึงชายแดนรัสเซีย เฉียวจื้อยงนำหลัก“คุณธรรม ความไว้วางใจ ผลประโยชน์” ทำสัญญาการค้าระยะยาวกับกลุ่มพ่อค้ารัสเซีย นับแต่นี้เป็นต้นไป เส้นทางการค้าใบชาที่หยุดชะงักติดต่อกันเป็นเวลานานหลายปีก็กลับมาเฟื่องฟู ขึ้นอีกครั้ง เกษตรกรจำนวนมากที่ปลูกใบชาก็พลอยได้รับอานิสงส์ไปด้วย 

การซื้อขายต้องใช้เงินเป็นสื่อกลาง โดยเฉพาะการค้ากับต่างประเทศจะต้องมีการแลกเปลี่ยนเงินตราเข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้เฉียวจื้อยงเกิดความสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาหลังจากที่เฉียวจื้อยงศึกษาอย่างละเอียดแล้ว เฉียวจื้อยงก็เดินทางไปปักกิ่งโดยไม่ฟังคำทัดทานของซุนเม่าไฉแม้แต่น้อย เฉียวจื้อยงเปิดร้านค้าเงินขึ้นมาภายใต้แนวความคิดที่ว่าเงินและสินค้ามี ทั่วไปทุกแห่งหน จากนั้นเฉียวจื้อยงก็ไปเปิดร้านค้าเงินในสี่จังหวัดของเจียงหนันโดยหวังว่า จะเป็นการช่วยราชสำนักในการแลกเปลี่ยนเงินอีกทางหนึ่ง ซุนเม่าไฉมีความคิดทางการค้าแตกต่างจากเฉียวจื้อยง ด้วยเหตุนี้เองจึ่งทำให้ซุนเม่าไฉเริ่มผิดใจกับเฉียวจื้อยงขึ้นมา 

อีกด้านหนึ่งนั้น เจียงเสี่ยอิงแต่งงานเข้าบ้านสกุลเหอ หลังจากที่เจียงเสี่ยอิงตัดใจจากเฉียวจื้อยงได้แล้วนางก็เกลียดชังเฉียวจื้อ ยงเข้ากระดูกดำ ชุ่ยเอ๋อสาวใช้เจียงเสี่ยอิงเห็นเฉียวจื้อยงแอบฝังศพโจรกบฏไท่ผิง หลังจากที่เจียงเสี่ยอิงรู้เรื่องนี้แล้วก็ทำหนังสือแจ้งทางการเพื่อเล่นงาน เฉียวจื้อยง ราชสำนักมีคำสั่งให้กักบริเวณเฉียวจื้อยง ทั้งยังเรียกเงินจำนวนมากจากเฉียวจื้อยง อีกด้วย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เฉียวจื้อยงหมดอาลัยตายอยาก เพียงชั่วพริบตาเดียวเฉียวจื้อยงต้องถูกกักบริเวณเป็นเวลานานถึงสิบปีเลยที เดียว 

ซุนเม่าไฉเกลี้ยกล่อมย่าใหญ่มอบหมายให้ตนเป็นผู้ดูแลกิจการสกุลเฉียวแทน เฉียวจื้อยง หลังจากที่เฉียวจื้อยงใคร่ครวญเป็นอย่างดีแล้วก็สุดที่จะทนต่อไปได้จึงขับไล่ซุนเม่าไฉไป 

สิบปีต่อมากบฏไท่ผิงสงบลง ราชสำนักยกเลิกคำสั่งกักบริเวณเฉียวจื้อยง ในเวลานี้วงการค้าเปลี่ยนแปลงไป ทำให้ เฉียวจื้อยงไม่สามารถกลับไปผงาดในวงการค้าดังเดิมได้อีก เนื่องจากมีชาวบ้านผู้ประสบภัยเป็นจำนวนมาก เฉียวจื้อยงตัดสินใจบริจาคข้าวปลาอาหารช่วยเหลือชาวบ้านผู้ประสบภัย เมื่อเจ้าหน้าที่ทางการมาถึง เฉียวจื้อเฉียวก็ซ่อนตัวโดยไม่เปิดเผยว่าตนเป็นผู้ให้ความช่วยเหลือชาวบ้าน ผู้ประสบภัย 

สิบปีต่อมา ราชสำนักยกทัพขึ้นเหนือ จั่วจี้เกาเป็นตัวแทนราชสำนักไปขอยืมเงินจำนวนหนึ่งจากเฉียวจื้อยงเพื่อใช้ จ่ายในกองทัพ เฉียวจื้อยงให้ความช่วยเหลือราชสำนักเป็นอย่างดี หลังจากที่สงครามสงบลง เนื่องจากซุนเม่าไฉให้ร้ายเฉียวจื้อยง ทำให้ราชสำนักใช้เป็นข้ออ้างไม่คืนเงินที่ยืมมาให้เฉียวจื้อยง เฉียวจื้อยงโกรธมากจึงเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อทวงเงินจากราชสำนัก นึกไม่ถึงว่าเฉียงจื้อยงกลับถูกราชสำนักสั่งจำคุก 

ราชสำนักลำบากใจที่จะลงโทษเฉียวจื้อยง ราชสำนักมอบหมายให้ซุนเม่าไฉซึ่งถูกเฉียวจื้อยงขับไล่ออกจากบ้านเมื่อยี่สิบ ปีก่อนเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ ทำให้ซุนเม่าไฉและเฉียวจื้อยงได้พบกันอีกครั้ง ซุนเม่าไฉรำพันออกมาว่าพวกเราเหมือนกับตั๊กแตนที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน 

ปี ค.ศ.1900 กองทหารแปดพันธมิตรเข้ายึดเมืองหลวง พระนางซูสีไทเฮาทรงหลบหนี เฉียวจื้อยงบริจาคเงินจำนวนหนึ่งให้ราชสำนัก พระนางซูสีไทเฮาทรงแก้ปัญหาการแลกเปลี่ยนเงินตรา ด้วยเหตุนี้จึงทำให้กิจการของเฉียวจื้อยงเฟื่องฟู หลายสิบปีต่อมา ลู่อี้หานถึงแก่กรรม เฉียวจื้อยงและเจียงเสี่ยอิงต่างก็ชราภาพด้วยกันทั้งคู่ ทั้งสองมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง บุญคุณความแค้นชั่วชีวิตที่มีต่อกัน บัดนี้ได้สูญสิ้นไปหมดแล้ว...

ต้นรัชกาลเสียนฟงฮ่องเต้ เฉียวจื้อกว่างพ่อค้าใหญ่แห่งซันซีทำการค้าย่อยยับ ต่อมาก็ป่วยหนักจนเสียชีวิต เมื่อครั้งที่ เฉียวจื้อกว่างยังมีชีวิตอยู่นั้น เนื่องจากสกุลเฉียวและสกุลชิวแย่งชิงความเป็นใหญ่ทางการค้า ทำให้สกุลเฉียวขาดเงินหมุนเวียน สินค้าขายไม่ออก บรรดาหุ้นส่วนต่างพากันทวงหนี้ ในช่วงที่สกุลเฉียวอยู่ในภาวะวิกฤตกลับไม่มีพ่อค้าคนใดให้ความช่วยเหลือสกุล เฉียวผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปได้ บรรดาพ่อค้าต่างพากันดูดายโดยปล่อยให้สกุลเฉียวย่อยยับไปต่อหน้าต่อตาย่าใหญ่มีคำสั่งให้เฉียวจื้อยงคุณชายรองซึ่งไปสอบจอหงวนเดินทางกลับบ้านสกุล เฉียว นอกจากนี้ยังบีบบังคับให้เฉียวจื้อยงตัดขาดความสัมพันธ์กับเจียงเสี่ยอิงหญิงคนรัก เพื่อแต่งงานกับลู่อี้หานบุตรีของลู่ต้าเข่อ สืบทอดกิจการของสกุลเฉียวต่อไป 

เฉียวจื้อยงไม่อยากทำการค้า ที่สำคัญไม่อยากแต่งงานกับลู่อี้หานลูกสาวเศรษฐี แต่เมื่อทุกคนในบ้านสกุลเฉียวต่างพากันคุกเข่าวิงวอนขอร้อง ทำให้เฉียวจื้อยงจำต้องแบกรับภาระอันหนักอึ้งของสกุลเฉียวไว้ 
ซุนเม่าไฉบันฑิตตกยากซึ่งเปี่ยมด้วยประสบการณ์ ซุนเม่าเดินทางไปสอบจอหงวนจึงมีโอกาสได้รู้จักกับเฉียวจื้อยง เมื่อ ซุนเม่าไฉรู้ว่าสกุลเฉียวประสบปัญหา ซุนเม่าไฉจึงรีบรุดไปให้ความช่วยเหลือ 

เฉียวจื้อยงรีบรุดไปที่เปาโถวร้านค้าของบ้านสกุลเฉียวเพื่อคลี่คลาย สถานการณ์ ทุกคนพากันฉงนท์ไม่รู้ว่าเฉียวจื้อยง จะคลี่คลายสถานการณ์ได้อย่างไร เฉียวจื้อยงนำเสนอแผนการอันแยบยลทำให้ลู่ต้าเข่อให้บ้านสกุลเฉียวยืมเงิน เพื่อผ่านพ้นวิกฤตการณ์ ทำให้สกุลเฉียวเอาชนะต๋าเซิ่งชางไปได้ เนื่องจากความมีน้ำใจของเฉียวต้ายง ทำให้ความบาดหมางระหว่างสกุลเฉียวและต๋าเซิ่งชางเปลี่ยนเป็นมิตรภาพ แต่ในระหว่างการแก่งแย่งกันนั้นชุยหมิงจิ่วเถ้าแก่ของต๋าเซิ่งชางถูกจับกุม ทำให้ชุยหมิงสือน้องชายของชุยหมิงจิ่วเคียดแค้นเฉียวจื้อยงยิ่งนัก 

จากการที่บรรดาพ่อค้าต่างพากันปกปิดหลอกลวงลูกค้านี้เอง ทำให้เฉียวจื้อยงวางกฎเกณฑ์ใหม่ขึ้นมาโดยเน้นย้ำถึงความจริงใจ เฉียวต้ายงให้พ่อค้าทุกคนตระหนักถึงคำว่า “คุณธรรม ความไว้ใจ ผลประโยชน์” พ่อค้าทุกคนต่างพากันสนับสนุนความคิดของเฉียวจื้อยง การค้าของเฉียวจื้อยงรุ่งเรืองขึ้นมาอีกครั้ง 
เฉียวจื้อยงเดินทางกลับซันซี ความเป็นกุลสตรีของลู่อี้หานทำให้เฉียวจื้อยงเกิดความหวั่นไหว ในที่สุดสามีภรรยาก็สามารถปรับความเข้าใจกันได้และใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมี ความสุข อีกด้านหนึ่งนั้น เนื่องจากเจียงเสี่ยอิงเศร้าโศกเสียใจมากจนเกินไป ทำให้นางล้มป่วยลง 

เฉียวจื้อยงซื้อแผนที่เส้นทางการค้ามาได้โดยบังเอิญ หลังจากที่เฉียวจื้อยงศึกษาแผนที่เส้นทางการค้าอย่างละเอียดแล้วพบว่าเนื่อง จากกบฏไท่ผิงทำให้การค้าใบชาต้องหยุดชะงักติดต่อกันเป็นเวลานานหลายปี สูญเสียผลประโยชน์มหาศาล เมื่อเฉียวจื้อยงรู้เช่นนี้แล้วจึงตัดสินใจพากลุ่มพ่อค้าเดินทางลงใต้ไปยัง อู่อี๋ซันแหล่งใบชาสำคัญโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ ครึ่งปีต่อมา มีข่าวลือว่าเฉียวจื้อยงมีอันเป็นไปในระหว่างการเดินทาง ทำให้สกุลเฉียวต้องพบวิกฤตอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่าเฉียวจื้อยงพากลุ่มพ่อค้าเดินทางกลับมายังซันซีพร้อมด้วยใบชา จำนวนหนึ่ง ไม่นานนักเฉียวจื้อยงก็เดินทางขึ้นเหนือเรื่อยไปจนถึงชายแดนรัสเซีย เฉียวจื้อยงนำหลัก“คุณธรรม ความไว้วางใจ ผลประโยชน์” ทำสัญญาการค้าระยะยาวกับกลุ่มพ่อค้ารัสเซีย นับแต่นี้เป็นต้นไป เส้นทางการค้าใบชาที่หยุดชะงักติดต่อกันเป็นเวลานานหลายปีก็กลับมาเฟื่องฟู ขึ้นอีกครั้ง เกษตรกรจำนวนมากที่ปลูกใบชาก็พลอยได้รับอานิสงส์ไปด้วย 

การซื้อขายต้องใช้เงินเป็นสื่อกลาง โดยเฉพาะการค้ากับต่างประเทศจะต้องมีการแลกเปลี่ยนเงินตราเข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้เฉียวจื้อยงเกิดความสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาหลังจากที่เฉียวจื้อยงศึกษาอย่างละเอียดแล้ว เฉียวจื้อยงก็เดินทางไปปักกิ่งโดยไม่ฟังคำทัดทานของซุนเม่าไฉแม้แต่น้อย เฉียวจื้อยงเปิดร้านค้าเงินขึ้นมาภายใต้แนวความคิดที่ว่าเงินและสินค้ามี ทั่วไปทุกแห่งหน จากนั้นเฉียวจื้อยงก็ไปเปิดร้านค้าเงินในสี่จังหวัดของเจียงหนันโดยหวังว่า จะเป็นการช่วยราชสำนักในการแลกเปลี่ยนเงินอีกทางหนึ่ง ซุนเม่าไฉมีความคิดทางการค้าแตกต่างจากเฉียวจื้อยง ด้วยเหตุนี้เองจึ่งทำให้ซุนเม่าไฉเริ่มผิดใจกับเฉียวจื้อยงขึ้นมา 

อีกด้านหนึ่งนั้น เจียงเสี่ยอิงแต่งงานเข้าบ้านสกุลเหอ หลังจากที่เจียงเสี่ยอิงตัดใจจากเฉียวจื้อยงได้แล้วนางก็เกลียดชังเฉียวจื้อ ยงเข้ากระดูกดำ ชุ่ยเอ๋อสาวใช้เจียงเสี่ยอิงเห็นเฉียวจื้อยงแอบฝังศพโจรกบฏไท่ผิง หลังจากที่เจียงเสี่ยอิงรู้เรื่องนี้แล้วก็ทำหนังสือแจ้งทางการเพื่อเล่นงาน เฉียวจื้อยง ราชสำนักมีคำสั่งให้กักบริเวณเฉียวจื้อยง ทั้งยังเรียกเงินจำนวนมากจากเฉียวจื้อยง อีกด้วย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เฉียวจื้อยงหมดอาลัยตายอยาก เพียงชั่วพริบตาเดียวเฉียวจื้อยงต้องถูกกักบริเวณเป็นเวลานานถึงสิบปีเลยที เดียว 

ซุนเม่าไฉเกลี้ยกล่อมย่าใหญ่มอบหมายให้ตนเป็นผู้ดูแลกิจการสกุลเฉียวแทน เฉียวจื้อยง หลังจากที่เฉียวจื้อยงใคร่ครวญเป็นอย่างดีแล้วก็สุดที่จะทนต่อไปได้จึงขับไล่ซุนเม่าไฉไป 

สิบปีต่อมากบฏไท่ผิงสงบลง ราชสำนักยกเลิกคำสั่งกักบริเวณเฉียวจื้อยง ในเวลานี้วงการค้าเปลี่ยนแปลงไป ทำให้ เฉียวจื้อยงไม่สามารถกลับไปผงาดในวงการค้าดังเดิมได้อีก เนื่องจากมีชาวบ้านผู้ประสบภัยเป็นจำนวนมาก เฉียวจื้อยงตัดสินใจบริจาคข้าวปลาอาหารช่วยเหลือชาวบ้านผู้ประสบภัย เมื่อเจ้าหน้าที่ทางการมาถึง เฉียวจื้อเฉียวก็ซ่อนตัวโดยไม่เปิดเผยว่าตนเป็นผู้ให้ความช่วยเหลือชาวบ้าน ผู้ประสบภัย 

สิบปีต่อมา ราชสำนักยกทัพขึ้นเหนือ จั่วจี้เกาเป็นตัวแทนราชสำนักไปขอยืมเงินจำนวนหนึ่งจากเฉียวจื้อยงเพื่อใช้ จ่ายในกองทัพ เฉียวจื้อยงให้ความช่วยเหลือราชสำนักเป็นอย่างดี หลังจากที่สงครามสงบลง เนื่องจากซุนเม่าไฉให้ร้ายเฉียวจื้อยง ทำให้ราชสำนักใช้เป็นข้ออ้างไม่คืนเงินที่ยืมมาให้เฉียวจื้อยง เฉียวจื้อยงโกรธมากจึงเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อทวงเงินจากราชสำนัก นึกไม่ถึงว่าเฉียงจื้อยงกลับถูกราชสำนักสั่งจำคุก 

ราชสำนักลำบากใจที่จะลงโทษเฉียวจื้อยง ราชสำนักมอบหมายให้ซุนเม่าไฉซึ่งถูกเฉียวจื้อยงขับไล่ออกจากบ้านเมื่อยี่สิบ ปีก่อนเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ ทำให้ซุนเม่าไฉและเฉียวจื้อยงได้พบกันอีกครั้ง ซุนเม่าไฉรำพันออกมาว่าพวกเราเหมือนกับตั๊กแตนที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน 

ปี ค.ศ.1900 กองทหารแปดพันธมิตรเข้ายึดเมืองหลวง พระนางซูสีไทเฮาทรงหลบหนี เฉียวจื้อยงบริจาคเงินจำนวนหนึ่งให้ราชสำนัก พระนางซูสีไทเฮาทรงแก้ปัญหาการแลกเปลี่ยนเงินตรา ด้วยเหตุนี้จึงทำให้กิจการของเฉียวจื้อยงเฟื่องฟู หลายสิบปีต่อมา ลู่อี้หานถึงแก่กรรม เฉียวจื้อยงและเจียงเสี่ยอิงต่างก็ชราภาพด้วยกันทั้งคู่ ทั้งสองมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง บุญคุณความแค้นชั่วชีวิตที่มีต่อกัน บัดนี้ได้สูญสิ้นไปหมดแล้ว....